هو المقصود...

السلام علی فاطمة و ابیها و بعلها و بنیها...

بی مقدمه شروع کنم،به نظرم زندگی مثل یه کوه بزرگِ،که هدف رسیدن به قلهِ کوهِ.با تمام سختیها و لذتهاش.حالا هر کی واسه خودش یه قله ای داره،بعضیها به همین تخته سنگهای بزرگ روی دامنه کوه بسنده میکنن و میگن قله همینجاست،اما بعضیها پارو فراتر میذارن و جز به خود قله به چیزی راضی نمیشن.متولد که میشی پای کوه هستی و آماده میشی واسه صعود.میری مهدکودک نقاشی میکشی،دبستان املاء مینویسی،رانمایی دبیرستان دانشگاه...همه اینه میگذره و تو مشغول خودتی.یه دفعه همه چی عوض میشه،احساس میکنی دیگه تنها نمیتونی بری بالا،نیاز به یه همدم و یاور داری که گاهی تو رو بکشه بالا و گاهی تو اونو بکشی بالا.اینجاست که میگن تو عاشق شدی،یه عشق مجازی.

عاشق میشی،احساس میکنی که همون کسی که میخواستی که باهاش از این کوه بالا بری رو پیدا کردی،خیلی از با هم بودن لذت میبرین،دلتون با هم گرم و از عشقتون و با هم بودن لذت میبرین.گاهی اون پاش میلغزه و تو میکشیش بالا و گاهی تو میافتی و اون میکشدت بالا.کم کم احساس میکنین دلاتون یکی شده،اون تو وجودتِ و تو جزئی از اون.همیشه تو دلِ هم،چه تو سرازیری و چه تو سربالایی.

اما همیشه فقط یه جاده به قله نمیرسه،سرِ راه به یه دو راهی میرسین،فقط مطمئنین که هر دو راه به قله میرسه،اما حیف که هر راه فقط واسه یه نفره،آره همه چی تلخ میشه،مجبورین جدا بشین وجدا این مسیرُ طی کنین.خداحافظی میکنین به امیدِ دیدار تا قله.باز هم جدا و تک وتنها.تو راه فکر میکنی و به خدات میگی: خدا این آدم کی بود؟چقدر دوسش داشتم،چرا ازم گرفتیش؟ندایی اومد« پله پله تا ملاقات خدا...عشق مجازی راهیه واسه عشق حقیقی...»

شک و شبهه میاد تو دلت،خدا چرا من اینقدر که این آدمو دوست دارم تو رو دوست ندارم؟چرا امام زمان رو اینقدر دوست ندارم؟ندا اومد:«بنده من صاحب دلِ تو منم.اون آدم فقط گوشه ای از دلت رو گرفته،صاحب خونه رو پیدا کن...».به راهت واسه رسیدن به قله ادامه میدی،تو راه دنبال صاحب خونه میگردی.کم کم به خدا نزدیک میشی و با خدا حال میکنی.احساس میکنی دیگه اون آدم تو دلت نیست،شکایت میکنی که خدا چرا دیگه تو دلم نیست؟ندا اومد:«بنده ی من صاحب دل تو منم،اون عشق هنوز تو دلت هست،اما من تو دلت پر شدم،نترس اون تو دلتِ و سعی کن اونو بخاطر من دوست داشته باشی...پله پله تا ملاقات خدا...عشق مجازی راهیه واسه عشق حقیقی...»

با خدای خودت خوشی که کم کم قله پیدا میشه.

رسیذین به قله...

و اون قله چیزی نیست جز رضای خدا و رسیدن به خود خدا.

رو قله همه همدیگه رو واسه خدا دوست دارن و همه دوستیها و دشمنیها واسه رضای اونه...

عشق مجازی راهیه واسه عشق حقیقی.پله پله تا ملاقات خدا.

التماس دعا

                                                                             یا علی